| prolog |

8.03.2014
Oslo

Jæger to zdecydowanie najlepszy klub w Oslo. Zawsze dobra muzyka, dobre przekąski i przede wszystkim dobre drinki. Nie bywam tu często, ale jeśli jest się w Oslo, to aż grzech tu nie wpaść. A dziś jest zdecydowanie dobra okazja – 25. urodziny mojej starszej siostry Lise. Na szczęście wielki rodzinny obiad czeka nas dopiero jutro. Dziś mamy babską noc: szalejemy z dala od domu, tańcząc do rana i sącząc n-tą Margaritę. To znaczy... nie do końca.
- Za spotkanie! Sto lat staruszko – wrzeszczę podekscytowana i stukam kieliszkiem o kieliszek siostry, a następnie zeruję swoją resztkę. Nie muszę nawet wołać kelnera, który zauważywszy nasze tempo, łapie za shaker i decyduje się po raz kolejny wypełnić mój kieliszek do pełna. Zdaje się, że mój głos przykuwa uwagę kilku osób siedzących niedaleko. Obracam się delikatnie w prawo, gdzie kątem oka zauważam grupkę chłopaków w moim wieku, może trochę starszych. Wyglądają w miarę fajnie, ale alkohol, mimo że wypity w sporych ilościach, nie potrafi do końca przełamać mojej bariery nieśmiałości, dlatego szybko odwracam wzrok. Zadowolona, zeskakuję z krzesełka umiejscowionego tuż przy barze, unosząc drinka do góry i zaczynam śpiewać – Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje naaaaam!
Oczy Lise natychmiastowo przybierają rozmiar 20 koron norweskich, ale pomimo zdezorientowania, stara mi się wtórować, co chwila wybijając rytm swoim klaskaniem. Jakby na to nie patrzeć, idzie nam całkiem nieźle.
Po skończonym przedstawieniu obie zanosimy się śmiechem, ściskając się mocno. Już trzeci raz dziś zabieram się do składania życzeń brunetce, ale dosłownie w tym samym momencie przerywa mi donośny chór męski. – Jeszcze raz, jeszcze raz, niech żyje, żyje naaaaam, niech żyje nam!
Obie od razu się odwracamy, wyraźnie skrzywione, że ktoś wkroczył w tak ważnej chwili. Przed nami, jakby w jakiś magiczny sposób, wyrasta grupa dziewięciu chłopaków – jak się okazuje tych samych, którzy jakieś 5 minut temu obserwowali moje wystąpienie – Sto lat to za mało, sto lat to za mało...
Moją uwagę przykuwa wysoki, dobrze zbudowany brunet, który zdaje się dowodzić „paczką”, a zaraz po nim niebieskooki blondyn. Ten stoi raczej z boku, podśpiewując, jednak całą uwagę skupia na mojej sylwetce, co znacznie mnie peszy. Pomimo tego, nie odwracam spojrzenia.
Lise jest wyraźnie zadowolona i zaczyna śpiewać razem z nimi: przecież mamy się dziś dobrze bawić.
- Podejrzewam, że nie obrażą się panie, jeśli dołączymy do świętowania? – brunet w końcu zbiera się na odwagę i zagaduje, niepostrzeżenie odsuwając jedno z krzeseł i spoglądając wyczekująco na jubilatkę. Ta waha się odrobinę, w myślach licząc na moją pomoc, lecz ostatecznie ulega i zaprasza gestem dłoni bliżej siebie. Zapowiada się długa noc.

Jakąś godzinę i kilka kolejek później jestem już mocno wstawiona. Stwierdzam to po tym, kiedy cholernie bawi mnie chłopak (też co najmniej pijany), który próbuje zrobić jaskółkę na środku parkietu. Chłopcy, którzy się do nas przysiedli, okazali się być zarówno gadułami, jak i dobrymi kompanami do picia. A ja myślałam, że mam mocną głowę.
Opieram łokcie na blacie i zamykam na moment oczy, zostawiając Lise na trochę samą. Jak za chwilę zauważam, dziewczynie bardzo przypadło do gustu nowe towarzystwo. Właśnie odchyla głowę zanosząc się dźwięcznym śmiechem. Uśmiecham się pod nosem, podejrzewając, że nie jestem jej teraz bardzo potrzebna.
- Boom – z rozmyślań wyrywa mnie czyjś głos. Odwracam się w stronę mówcy, rozpoznając wcześniej świdrującego mnie wzrokiem blondyna. Marszczę brwi, spoglądając, jak przesuwa w moją stronę kieliszek z mocno niebieskim płynem. Kamikadze. Teraz, już nieco pewniejsza siebie, łapię kieliszek i bez wahania wlewam jego zawartość do gardła. Chłopak tłumi śmiech i robi to samo. Nawet nie wiem jakim cudem tak szybko znajdujemy się na parkiecie. Teraz mam okazję mu się przyjrzeć. Jego oczy są okolone jasnymi rzęsami, włosy muśnięte żelem. Ma śmieszny spiczasty nos.
Jezu, te oczy. Błękitna głębia zdaje się nie mieć końca.
Tańczymy razem przez kilka kolejnych piosenek i chyba oboje zauważamy, że fajnie nam mija czas razem. Wymieniamy swoje opinie odnośnie Jæger’a i innych miejscowych klubów  i restauracyjek. Ciekawi mnie to, czy też czuje ten miły dreszcz, gdy taksuje mnie spojrzeniem. W pewnym momencie DJ puszcza wolnego z dedykacją dla jakiejś pary z dziesięcioletnim stażem, a ja – przeanalizowawszy, że atmosfera między nami zaczyna się robić gorąca, nieśmiało stawiam krok do tyłu i spuszczam wzrok. Nie chciałabym dopuścić do niepotrzebnych scen, które są chlebem powszednim wszelkich imprez zakrapianych wysokoprocentowym alkoholem. Wzdycham cicho.
- Emm, pójdę sprawdzić, co z siostrą – odpowiadam w końcu. Zakładam pasmo włosów za ucho, zdając sobie sprawę, że stchórzyłam.
- Jasne – odpowiada ciepło, a na jego usta wskakuje uśmiech – Będę czekał przy stoliku z chłopakami.
Przytakuję lekko, po czym odwracam się i szukam telefonu w swojej kopertówce. Kątem oka widzę, jak mój nowopoznany kolega dołącza do przyjaciół i zamawia kolejny zestaw shotów. Przedzieram się przez tłum ludzi i wybieram numer do Lise. Znajduję ją w toalecie, gdzie poprawia makijaż. Pełna ekscytacji opowiadam jej o uroczym blondynie, z którym spędziłam ostatnią godzinę.
- Jak mogłaś? – siostra teatralnie przewraca oczami – Sama przed chwilą powiedziałaś, że miał fajne usta. Zresztą sama widziałam – kręci głową niezadowolona, usilnie szukając szminki w kosmetyczce.
- Lise! – udaję oburzoną i szturcham ją dłonią w ramię. – Przecież wiesz, że taka nie jestem.
- Wiem – kiwa głową – ale to nie znaczy, że nie możesz tam teraz wrócić i dać mu swojego numeru – brunetka patrzy na mnie pouczająco. Mimo wszystkich Margarit i kolejek, jakie dziś spożyłyśmy, czuję, że mówi serio – No? Długo jeszcze będę czekać?
Poddaję się. Lise znów ma rację. Mówię tylko bezgłośnie „kiedyś Cię zabiję” i wychodzę z łazienki, w myślach układając scenariusze kolejnej rozmowy z... No właśnie, nawet się sobie nie przedstawiliśmy. Dlatego trzeba to natychmiast zmienić. Znów wpadam w tłum na parkiecie i przepychając się łokciami, próbuję przedostać się bliżej. Przystaję jeszcze na moment, przeczesuję palcami idealnie wyprostowane włosy, wygładzam dłońmi sukienkę i skupiam wzrok na barze.
Jak wielkie jest moje zdziwienie, gdy nie widzę niczego, prócz dziewięciu pustych krzesełek.

_____

No i jest prolog :) Witam Was wszystkich w ten parny dzień. Mam nadzieję, że opowiadanie przypadnie Wam do gustu. Nie pisałam już spory czas, ale teraz po pobycie w Wiśle na LGP wróciłam naweniona, także będzie się działo :D
Będzie mi niezmiernie miło, jeśli po przeczytaniu zostawicie jakiś komentarz - to na pewno zmotywuje mnie do dalszego pisania. Mile widziana szczera krytyka.
Pozdrawiam i do zobaczenia wkrótce :)
Gabs x